W Polsce choinka pojawiła się dopiero na przełomie XIX i XX wieku. Ten piękny zwyczaj zapożyczyliśmy sobie od kolonistów niemieckim, którzy
pojawili się u nas w okresie zaborów. Początkowo choinkę stawiano w mieszczańskich domach. Przystrajano ozdobami naturalnymi: jabłuszkami, pierniczkami ,orzechami. Robiono ozdoby ze słomy i z papieru.
Ich dobór nie był przypadkowy – takie ozdoby miały zapewnić rodzinie
pomyślność w nadchodzącym roku. Każda z ozdób pojawiająca się na choince
miała swoje znaczenie. Jabłuszka nawiązywały do rajskiego owocu.Dzwoneczki miały symbolizować dobre nowiny, a postaci aniołków – bożą
opiekę. Łańcuchy miały przypominać o zniewoleniu ludzi grzechem, z
drugiej strony wierzono, że cementują więzi rodzinne. Orzechy zawijane w sreberka nieść miały dobrobyt i siłę. Świeczki na choince broniły dostępu złym mocom, a także miały odwrócić nieżyczliwe spojrzenia ludzi. Oczywiście
najważniejsza była gwiazda betlejemska, która zaczęła pojawiać się na
szczycie drzewka dopiero pod koniec XIX wieku. Miała pomagać
wędrowcom w szczęśliwym powrocie do domu.Zwyczaj strojenia choinki pojawił się również w domach polskiej szlachty i magnaterii,a na polskiej wsi poznano go dopiero w okresie międzywojennym.
W dzisiejszych czasach pięknie ozdobione drzewka możemy podziwiać w supermarketach już w listopadzie.W naszych domach pojawiają się nieco później ale mało kto obecnie czeka z ubieraniem choinki do samej Wigilii.
Ta piękna choinka,udekorowana białymi ozdobami stoi w Świetlicy Środowiskowej ''Wodny-Kraj'' w Łęgnowie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz